Castro da Torre de Sobredo (Lugo)

Os castros son antigos pobos construídos en pedra e fortificados mediante defensas naturais (escarpes rochosos) e artificiais (murallas e fosos). Na zona norte das montañas do Courel documentáronse un total de 65 castros, moitos dos cales terían a súa orixe na Idade do Ferro. Unha grande parte están sen escavar, o que supón dificultades para a súa identificación e interpretación rigorosas. Na súa construción adoitaban empregarse rochas da contorna. Estaban formados por unhas decenas de casas que podían albergar ata 100 habitantes castrexos.

Todos os castros foron edificados en zonas elevadas, limitadas por importantes desniveis, en posicións estratéxicas facilmente defendibles e con amplas vistas sobre o territorio. Coa chegada dos romanos a Galicia no século I d. C., estes reestruturaron o territorio introducindo cambios na configuración urbanística dos castros, así como outros cambios máis profundos na función dos mesmos. Daquela, algúns dos castros foron destruídos e outros creados de nova planta para controlar o territorio ou os xacementos auríferos da zona.

Para a observación

O Castro de Sobredo ou da Torre, nome que provén da posible existencia dunha torre de vixilancia, é un asentamento dun poboado mineiro composto por dous recintos e construído de nova planta para o aproveitamento dos recursos auríferos da zona.

O poboado atópase a uns 300 m. de altura sobre o leito do río Lor e se considera que estivo habitado durante dúas etapas: durante os séculos I e II d. C., tras o que un descenso na actividade mineira causou seu abandono, esta actividade mineira ou un período de crises sociais son as causas dunha nova ocupación no século IV ou principio do século V d. C.

O castro localízase ao longo dun outeiro de lousas e xistos. As partes NE e SO caracterízanse por fortes escarpes verticais; por contra, a parte SE está en conexión coa ladeira sendo, por tanto, máis vulnerable a calquera ataque, estando por iso defendida por tres fosos intercalados con pedras fincadas (laxas afiadas de lousa dispostas en posición vertical, formando auténticos campos de coitelas para frear aos posibeis atacantes); ademais, na parte NO destaca un foso defensivo de 120 m. de longo e ata 16 m. de profundidade.

O poboado, na súa zona escavada, destaca por ter os cimentos de antigas casas de planta rectangular, conmuros de lousa duns 50-60 cm. de grosor, rúas enlousadas e un depósito de auga escavada na roca.